TPO & Blendle versus de kranten

Fokke & Sukke

Fokke & Sukke

Had ik nog niet eerder meegemaakt. Zonder mijn stuk te hebben gelezen, wilde zowel de NRC –‘Ik ben bang dat het bij ons niet gaat lukken, gezien andere verplichtingen die we zijn aangegaan.’- de Volkskrant –‘We hebben er lang beraad over gehad, maar besloten het toch niet te doen.’- en Trouw –‘Ik heb je voorstel doorgestuurd naar onze collega’s van de gezondheidsredactie, we zitten al ramvol de komende weken.’- mijn stuk niet hebben. Vreemd. Heel vreemd.

Heel even dacht ik: zou het er iets mee te maken hebben dat ik geen van de mij toegestuurde contracten heb ingevuld en teruggestuurd? Bestaat er wellicht een zwarte lijst van freelancers waar geen zaken meer mee mag worden gedaan van de uitgever, omdat zij weigeren hun auteursrecht gratis-en-voor-niets af te staan?

Welgeteld vijf minuten heb ik aan die gedachten besteed. En toen dacht ik: dan niet! En zette mijn stuk op TPO Magazine, en even later verscheen het artikel op Blendle. Een heel weekend lang was mijn stuk trending. En ook een maand later word het nog steeds goed gelezen.

Ik hoop dat mijn zwarte lijst-gedachte niet waar is. Zou ook wel een hele domme strategie zijn van kranten-in-nood; graag gelezen stukken weigeren om te overleven…

twitter

Ik-journalistiek

IkI admit. Ook ik laat mij in met Ik-journalistiek. Ook al ben ik opgeleid in Utrecht, en was deze vorm écht het laagste van het laagste. Iets voor glossy’s en damesbladen. Voor slecht geschreven buurtkrantjes. Niet voor het Echte Werk. Maar de Ik-journalistiek is terug. NRC en Nooit Meer Slapen maakten er zelfs hele verhalen over.

En ik? Ik worstel met deze vorm van journalistiek. Denk bij iedere zin: moet ik dit zo opschrijven? Kan ik het niet anders doen? Is mijn verhaal écht interessant? Toch weet ik dat het werkt. Een eerder ik-journalistiek werk bleek veel mensen te raken. Na de uitzending van Vader Gezocht, kreeg ik veel reacties. En was het een bijzondere klus om deze documentaire te maken. Dus ik worstel verder… En ploeter voort met mijn volgende ik-verhaal.

twitter

Afscheid Henny

Henny van den Nagel op haar afscheidssymposium

Henny van den Nagel op haar afscheidssymposium

Henny van den Nagel creëerde tien jaar geleden Huize Agnes; een opvanghuis voor illegale vrouwen en kinderen in Utrecht. Deze week nam zij afscheid: 75 is een mooie leeftijd om het rustiger aan te gaan doen. Alhoewel, bij Henny weet je zeker dat zij nooit stil zal zitten.

Haar afscheidsfeestje was een symposium over de positie van vrouwen in de Nederlandse asielprocedure. Het WODC deed daar jaren geleden onderzoek naar en concludeerde dat er niet zoveel mis was. De onderzoekers baseerden zich op de verhalen van de IND. Ze hadden geen enkele vrouw gesproken.

Volgens de verhalen van vrouwen uit Huize Agnes wordt er nog steeds geen recht gedaan aan de positie en motieven van vrouwen in de asielprocedure. Seksueel geweld wordt bijvoorbeeld -nog steeds!- zelden aanvaard als toekenning van een vluchtelingen status. Het gevaar dat vrouwen lopen in eigen land omdat hun man of vader politiek actief was, wordt vaak ook niet erkend. En IND-medewerkers blijken lang niet altijd goed ingevoerd in culturele gewoonten en gebruiken in de landen waar vrouwen vandaan zijn gevlucht.

Henny’s gasten moesten tijdens het symposium daarom oplossingen voor deze problemen bedenken. Er volgde een flinke lijst. Mooie aanknopingspunten om het werk van Henny voort te zetten.

twitter