Aanslag op de democratie

Dik 24 uur na de terreuraanslag op de redactie van Charlie Hebdo in Parijs is het nieuws nog steeds niet te bevatten. Twaalf doden. Twaalf rouwende families. En waarom? Om de wereld angst aan te jagen? Om het vrije woord te knevelen? Om de democratie de nek om te draaien en haat te zaaien? Ik poogde gisteravond mijn kind uit te leggen wat er is gebeurd. Omdat zij niet begreep waar Charlie Hebdo voor staat, maakte ik een vergelijking met mijn werk voor de NOS. “Stel je voor dat daar opeens drie van die gekken de redactie oprennen en iedereen die zij tegenkomen doodschieten omdat zij het niet eens zijn met onze berichtgeving.” Zij keek mij aan en zei: “Ik wil niet dat je nog langer voor de NOS werkt. Ik wil dat je ontslag neemt.” Ik keek haar aan en zei: “Dat is  precies wat deze terroristen willen. Zij willen geen zoektocht naar de waarheid. Voor hen is er maar één waarheid; die van henzelf. Ik geloof daar niet in. Dus ik blijf de verhalen maken die ik wil maken. De radioshows uitzenden die wij vinden die gemaakt moeten worden.” Ze keek verschrikt. “Maar dat is gevaarlijk.” Nee, zei ik. “Het is veel gevaarlijker als je jezelf laat gijzelen door angst. Dan verlies je je vrijheid. En vrijheid is het grootste goed dat er bestaat.” Vanavond gaan we samen naar het Domplein. Om de twaalf Franse doden te herdenken. Om te laten zien dat er meer is dan angst en terreur. Dat er ook nog zoiets bestaat als vrijheid, verbondenheid en liefde.